Feliks Szturo urodził się 27 października 1922 r. w niewielkiej wsi Wiereńki na Wileńszczyźnie. Był synem Pawła i Kazimiery z d. Kościewicz. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej wsi. Po przedwczesnej śmierci ojca pomagał matce prowadzić gospodarstwo. Jednocześnie pracował dorywczo na kolei. W czasie II wojny światowej wstąpił do Armii Krajowej. Pod pseudonimem "Fel" walczył w Okręgu Wileńskim i w Okręgu Lubelskim. Od jesieni 1943 r. był partyzantem 6. Samodzielnej Brygady AK Okregu Wileńskiego. 8 lipca 1944 r., po nieudanym ataku na Wilno, brygada otrzymała rozkaz ochrony Dowództwa Oddziałów Partyzanckich AK w Polu stacjonującego w Wołkorabiszkach. "Fel" był żołnierzem plutonu osłonowego, który stał się później zalążkiem 5. kompanii.

Po rozwiązaniu sił AK na Wileńszczyźnie Feliks Szturo ukrywał się. Po wielu zmianach miejsca pobytu, zamieszkał w Kraśniku Lubelskim. Otrzymał przydział do 2. Przyfrontowej Szkoły Piechoty w Lublinie. Prześladowany za przynależność do Armii Krajowej, zdezerterował i ponownie musiał się ukrywać.

Pracę zawodową podjął w 1945 r., jeszcze jako nauczyciel nie kwalifikowany, i pod zmienionym nazwiskiem " Stanisław Startek " uczył najpierw w jednoklasowej szkole podstawowej w Antolinie k/Janowa Lubelskiego, a później w Krypach Szlacheckich, w Prostyniu i w Gwizdałach w powiecie węgrowskim. W 1948 r., korzystając z amnestii, ujawnił się. Kwalifikacje nauczycielskie uzyskał w 1950 r. w Liceum Pedagogicznym w Radzyminie. Studiował potem zaocznie geografię na Uniwersytecie Łódzkim (w latach 1953 " 1957). W Wołominie zamieszkał w 1951 r. i pracował tu przez 41 lat. Był podinspektorem w Wydziale Oświaty. Uczył geografii w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących.

W 1965 r. został kierownikiem nieistniejącej jeszcze Szkoły Podstawowej nr 5, którą budował, organizował i kierował przez pięć lat. W latach 1970 " 1972 zorganizował także Zasadniczą Szkołę Dokształcającą w Kobyłce. 1 września 1972 r. Feliks Szturo otrzymał nominację na dyrektora Liceum Ekonomicznego i Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Wołominie. Pracował w tej szkole 20 lat. W okresie jego kadencji na stanowisku dyrektora, 21 stycznia 1978 r., otwarto nowy budynek szkoły przy ul. gen. Świerczewskiego (obecnie ul. Armii Krajowej 38). Dzieje tej szkoły, która z jego inicjatywy otrzymała w 1980 r. imię Stanisława Staszica, opisał później w książce pt. "Nasza szkoła".

Był też autorem "Programu adaptacji zawodowej młodego nauczyciela" oraz "Przyczynku do historii o działalności społeczno-oświatowej nauczycieli na terenie Mazowsza, Kurpi i Podlasia". Opracował (wspólnie z Kazimierzem Wierzbickim) kilkadziesiąt biogramów nauczycieli zasłużonych dla powiatu wołomińskiego. Niezwykle angażował się w pracę w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Przez osiem lat prezesował Radzie Zakładowej ZNP w Wołominie, przewodniczył tu również Komisji Historycznej. Był także członkiem Okręgu Warszawskiego oraz Zarządu Głównego ZNP, gdzie kierował Wydziałem Pracy Społeczno-Oświatowej. Po 1983 r. reaktywował Związek w Wołominie. Szczególnie aktywnie działał w Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP. Dzięki niemu, w 1985 r. na budynku Biblioteki Pedagogicznej w Wołominie została odsłonięta tablica z nazwiskami nauczycieli, którzy zginęli w okresie okupacji.

Przez dwie kadencje, w latach 1984 " 1988 i 1988 " 1992, przewodniczył Miejskiej Radzie Narodowej w Kobyłce (jeszcze w 1970 r. zbudował w Kobyłce własny dom). Udzielał się również w Towarzystwie Przyjaciół Kobyłki, w Towarzystwie Przyjaciół Wołomina, i w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci.

Był członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Został odznaczony: Krzyżem Armii Krajowej (w 1993 r.), Krzyżem Partyzanckim (w 1995 r.), Odznaką Pamiątkową w 50 - lecie "Akcji Burza", Odznaką Weterana Walk o Niepodległość (w 1995 r.), Honorową Odznaką Żołnierzy Armii Krajowej Okręgów Wileńskiego "Wiano" i Nowogródzkiego "Nów", Srebrnym Krzyżem Zasługi (w 1969 r.), Złotym Krzyżem Zasługi (w 1974 r.), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (w 1980 r.), Medalem 40 - lecia Polski Ludowej (w 1984 r.), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (w 1988 r.), Złotą Odznaką ZNP (w 1963 r.), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (w 1975 r.), Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury (w 1968 r.), Złotą Odznaką "Za zasługi dla województwa warszawskiego" (w 1972 r.), Honorową Odznaką Ruchu Przyjaciół Harcerstwa (w 1975 r.), Srebrną i Złotą Odznaką X-lecia Towarzystwa Przyjaciół Wołomina (w 1982 r.). Wszystkie wymienione wyróżnienia i odznaczenia Feliks Szturo otrzymał dzięki wielu nowatorskim inicjatywom, wytężonej i zaangażowanej pracy, którą zawsze, do końca życia wykonywał rzetelnie na każdym stanowisku, jakie przyszło mu zajmować.

Zmarł 7 stycznia 1999 r. w wieku 77 lat. Tydzień poźniej został pochowany na cmentarzu parafialnym w Kobyłce (kwatera B 2). Był żonaty z Zofią Zglinicką (od 1951 r.). Pozostawił synów: Grzegorza i Tomasza, ożenionego z Barbarą Orszagh.

Bibliografia: Borodziewicz Wincenty, Szósta Wileńska Brygada AK. Warszawa 1992; Ks. Konowrocki Kazimierz, Balicka Maria, Cmentarz parafii Świętej Trójcy w Kobyłce. Paprotnia 2003; Szturo Feliks, Nasza szkoła. Wyd.1. Wołomin 1983. Wyd. 2. Wołomin 1990; Wojtkowska Anna, Feliks Szturo (1922 " 1999). Głos Nauczycielski 1999 nr 5

Za pomoc dziękuję Pani Zofii Szturo oraz Panu Krzysztofowi Tarce, autorowi monografii o legendarnym gen. Aleksandrze Krzyżanowskim ps. "Wilk".